ԵՎ  ՈՉ ՄԵԿԸ ՍՈՎԱԾ ՉՄՆԱՑ

Եւ առաւօտեան երբ  քաղաք վերադարձաւ, քաղց զգաց:

Եւ ճանապարհի վրայ մի թզենի տեսնելով`եկաւ  դէպի այն

 եւ նրա վրայ ոչինչ չգտաւ, այլ միայն` տերեւ:ԱՆԻԾՈՒԱԾ ԹԶԵՆԻՆ/Մարկ.11.12-14,20-24/

 

Համբերությունն էլ վերջ ունի, ինչքան սպասել,- մտածեց խլահավն ու անցյալ տարվա կերած թզի համը դեռ բերանում թռավ դեպի թզենու ծառը:

--Իհարկե, կարելի էր էլի համբերել, բայց մինչև երբ,- մտածեց արջակապիկն ու ճանապարհը թեքեց դեպի թզենին:

-Հետո էլ ասում են մռթմռթոցս չեմ կտրում, գնամ դեպի թզենին, թափված թզեր կլինեն,- գլուխը կախ փնթփնթաց վայրի խոզը:

Անտառից դուրս` մի բացատում, թզենին տարածել էր ճյուղերը:  Գուցե թաքուն խոստում ուներ տված անտառի բնակիչներին, որ սրանք պահպանեն իր հետ բարեկամական  կապն ու հենց կանչի` գտնեն իրեն, գան ու հագենան իր քաղցրահամ պտուղներով ու ինքը թեթևություն զգա: Ու հիմա պտղել էր թզենին, ճյուղերը ծանրացել էին բերքի առատությունից:

-Եկեք ինձ մոտ, բոլորդ եկեք,- կանչում  էր անուշահամ պտուղներով լի  ծառը:

Եվ եկան, եկան շատերը`մի մասը լսելով թզենու կանչը, մի մասը հիշելով կերած պտղի համը. թռչունները ճեղքեցին օդն ու թառեցին նրա ճյուղերի վրա, սկյուռիկներն ու կապիկներն իրար հերթ չէին տալիս` ծառի ճյուղերից  պոկելով հասած պտուղները ուտում էին այնպես, ասես վախենում էին չկշտանալ, ծառի տակ թափված պտուղները  մնում   էին եղնիկներին ու այծամներին, վարազներին ու խոճկորներին: Բոլոր - բոլորը բոլորել էին հավաքվել թզենու շուրջը: Միայն մարդը չկար: Նա չգիտեր, որ այդ ծառի տերն էլ է ինքը և տեղը չգիտեր, որ իշխեր: Մարդը չգիտեր այդ պտղած  թզենու մասին: Մարդու մտքով չէր անցել գտնել ինքն իր համար հաստաբուն ու փարթամ դարձած պտղատու այդ ծառը: Մարդը դեռ ոչ մի անգամ չէր համտեսել վայրի թզենու պտուղները: Քաղցրահամ ու հասած էին պտուղները, ու շատ - շատ, այնքան շատ, որ բոլորին կհերիքեր: Վագրը, որ նույնպես քաղցած էր, նա էլ էր եկել թզենու կանչին: Ինչ կերուխում էր թզենու շուրջը, իսկական խնջույք: Իսկ վագրի մտքին եղնիկի ձագն էր, նա թուզ ուտելու ցանկություն ամենևին չուներ: Վագրը գողի նման մոտենում էր  հանգիստ ու անթաքույց իր համար ուտելով տարված եղնիկի ձագին: 

-Եկեք ինձ մոտ և բոլորդ կուշտ կլինեք,- կանչում էր պտուղների ծանրությունից հոգնած  թզենին:

Եվ գալիս էին քաղցածները, գալիս էին պղի համը տեսածները, գալիս էին ու գալիս: Եվ ամենքը կուշտ էին, գոհացած ու բարի էին, իսկ մարդը չէր երևում:

Վագրը, որ թզենուց չէր հեռանում, աչքն արյուն առած նայում էր անկուշտ: Նա գողեգող հասավ եղնիկի ձագին ու ճանկեց նրան….

Իսկ թզենին շարունակում էր կանչել.

-Եկեք ինձ մոտ, և բոլորդ  կուշտ կլինեք…..

 

 

*********   ********

Մատաղի գառ էր`սպիտակ ու սիրուն, թմփլիկ ու մաքուր պահած: Երեխաներով իրար հերթ չէինք տալիս շոյել  գառի գլուխը, իսկ նա մեր անմեղ մոտիկությունից փախչելով հորս հետևից էր գնում: Հայրս ձեռքը տանում էր հնամաշ <ֆրենչի> գրպանն ու բուռ արած գարի հանելով ձեռքը մեկնում գառի դնչին: Սա ուտում էր գարին` հորս մատները լիզելով, ու շարունակում հորս մոտիկ մնալ: Այնպես պայծառ օր էր`մաքուր օդով, մանուկներիս մտքի պես պայծառ: Օրը դեռ կեսօրին չէր հասել, գիտեինք, որ գառը մատաղացու է`հայրս պիտի մորթեր: <Հայր մեր>-ը չգիտեինք, բայց գիտեինք, որ գառը Աստծո սերն ու բարեգթությունը շահելու համար է մատաղացու  …

Գառի գլուխը հետո էլ չէինք շոյում` արյունոտ էր: Որ ուզենայինք մոտիկանալ, մեծերը մեզ մոտ չէին թողնի` մեզ այդպես էր թվում ու լռակյաց, կողքից խղճում էինք գառին, մինչդեռ գառի բաց աչքերը անթարթ նայում էր ամեն մեկիս….

Միսը շատ համեղ էր, չփչփացնելով վայելում էինք` դրսում, տախտակներով կապած երկար  սեղանի ծայրին հավաքված: Գառը չէր հասցրել վախենալ, դրա համար էլ միսը համեղ էր` հայրս  դա գիտեր, հետո մենք էլ դա հասկացանք, թե ինչու էր մորթելուց առաջ գառին սիրում հայրս:

Հայրս էլ մեր նման  տերունական աղոթքը չգիտեր, որ սկսվում էր` <Հայր մեր>-ով,  և վերջանում Աստծո  արքայության ու փառքի լինելիության հավիտենությամբ`

Հայր մեր, որ յերկինս ես….