ԲԱՄԲԱՍԱՆՔԻ ԷՋԱԴՐՄԱՆ ՓՈՐՁ
Գալով Երևան, <տանը> չնստեցի` ինձ հետաքրքիր էր ՀԳՄ-ն: Երբեմն-երբեմն այցելելով` ձեռք բերեցի գրող-բարեկամներ: Ընտրությունս կանգ առավ աշխատասենյակում նստած բանաստեղծ, թարգմանիչ Ֆրունզիկ Կիրակոսյանի վրա: <Անշառ> մարդ է երևում`մտածեցի, մտածեցի ու որոշեցի , որ լինի գրքիս խմբագիրը: Չմերժեց: Բարեկամացա տիկնոջ`Մարիի հետ էլ:
Տիկին Մարին բարյացկամ ու ընկերասեր կին, ով սիրով էր ընդունում ոչ միայն ինձ:
Ֆրունզիկ Կիրակոսյանը խոսքի <ժլատ> էր` չէր գովում գրածներս, չէր ոգևորում, բայց ինձ սովորեցրեց աշխատել:
Բանաստեղծության այս հատվածը
սխալ է կառուցված`ասում էր ու վերջ, ես պիտի գտնեի սխալը: Կամ ասում էր`շատ կարդա:
Բայց մի օր `ինձ համար էլ զարմանալի, ասաց, որ լավ եղավ, որ
գրողների միություն չընդունվեցի: Որ ընդունվեիր, չէիր աշխատելու`նշանակալից
ժպտալով պնդեց նա:
Միության անդամ մորս <խաթեր>
էի ուզում դառնալ`կուրախանար:
Պոեզիային զուգահեռ գրում էի նաև մանուկների համար:
Աղջիկ ջան, որ դու էլ ոչինչ չանես, պոեզիադ հերիք ` ասելով,
մի օր ինձ նորից զարմացրեց Ֆրունզիկ Կիրակոսյանը:
Ձեռագիր հեքիաթներս առած գնացի Ֆ. Կիրակոսյանենց տուն, որ տամ իրեն <լավ ու վատ> անի: Անկողնային
հիվանդ էր: Կնոջից իմացա, որ անբուժելի է հիվանդությունը: Գործերս վերցրեց: Պնդեց,
որ թողնեմ: Ասաց իրեն հետաքրքիր է, պարզապես ուզում է կարդալ: Թողեցի…
Ինձ թվում է, որ բոլոր գրողներն էլ սկզբում չգիտեն լավն է
<գրածը>, թե…
Աստված արարեց ու
հետո տեսավ, որ բարի է…Ես շարունակեցի ստեղծագործել, թեպետ կասկածը մեջս միշտ կար`պոետ
եմ, թե պոետ չեմ…
Բանաստեղծություններիցս որոշներն իրենք իրենց գլխիս մեջ մնում
էին ու հեշտ հասնում լեզվիս: Դա ինձ օգնում էր գրող ընկերների <ականջներից> կախվել`բացի
գրական մամուլում տպագրվելս:
Մի օր ՀԳՄ <Գրական
թերթ>-ի խմբագիր Սամվել Կոսյանին հարցրի`պոետ եմ, թե`չէ:
-Էս, ու ահագին ես,- ասաց Ս.Կոսյանն ու ես խոսքին հավատացի` իմ մեջ ուրախանալով`կորած չեմ: Հա, դե ինչ անեմ,
երեխայի նման եմ..
Մորս խաթեր`կարևորում էր, այդ պատճառով որոշեցի մի անգամ էլ դիմել գրողների միություն : Այս անգամ
որոշեցի դիմել մանկական գործերով: Երաշխավորագրի համար մանկագիր Սուրեն Մուրադյանին
դիմեցի.
-Ես ուրիշ մեծություն եմ, -ասաց,-գնա թող ուրիշը գրի: Խնդրեցի,
որ գոնե գործերիս ծանոթանա, չուզեց:
<ՆՈՐՔ> հանդեսում
քանի անգամ տպագրվել էր իմ պոեզիան: Նորից գործեր էի տարել խմբագրություն : Սուրեն
Մուրադյանի ասածը բարձրաձայնեցի այնտեղ`թարմ էր խոսքը: Հանդեսի խմբագիր, գրականագետ Ֆելիքս Մելոյանը <հըմ>
արեց ու զսպված էմոցիայով ասաց.
-Գնա, ասա, դու բանաստեղծություն գրել չգիտես:
Ֆելիքս Մելոյանը իմ տված բանաստեղծությունները տպագրեց Սուրեն
Մուրադյանի բանաստեղծությունների հետ` <ՆՈՐՔ> հանդեսի 2010թվականի վերջին`չորրորդ համարում….
