ԵՎ ՈՉ ՄԵԿԸ
ՍՈՎԱԾ ՉՄՆԱՑ
Եւ առաւօտեան երբ քաղաք վերադարձաւ, քաղց զգաց:
Եւ ճանապարհի վրայ մի թզենի տեսնելով`եկաւ դէպի այն
եւ նրա վրայ ոչինչ չգտաւ, այլ միայն` տերեւ:ԱՆԻԾՈՒԱԾ ԹԶԵՆԻՆ/Մարկ.11.12-14,20-24/
Համբերությունն էլ վերջ ունի, ինչքան սպասել,- մտածեց խլահավն ու անցյալ տարվա կերած թզի համը դեռ բերանում թռավ դեպի թզենու ծառը:
--Իհարկե, կարելի էր էլի համբերել, բայց մինչև երբ,- մտածեց արջակապիկն ու ճանապարհը
թեքեց դեպի թզենին:
-Հետո էլ ասում են մռթմռթոցս չեմ կտրում, գնամ դեպի թզենին, թափված թզեր կլինեն,-
գլուխը կախ մռթմռթաց վայրի խոզը:
Անտառից դուրս` մի բացատում, թզենին տարածել էր ճյուղերը: Գուցե թաքուն խոստում ուներ տված անտառի բնակիչներին,
որ սրանք պահպանեն իր հետ բարեկամական կապն
ու հենց կանչի` գտնեն իրեն, գան ու հագենան իր քաղցրահամ պտուղներով ու ինքը թեթևություն
զգա: Ու հիմա պտղել էր թզենին, ճյուղերը ծանրացել էին բերքի առատությունից:
-Եկեք ինձ մոտ, բոլորդ եկեք,- կանչում
էր անուշահամ պտուղներով լի ծառը:
Եվ եկան, եկան շատերը`մի մասը լսելով թզենու կանչը, մի մասը հիշելով կերած պտղի
համը. թռչունները ճեղքեցին օդն ու թառեցին նրա ճյուղերի վրա, սկյուռիկներն ու կապիկներն
իրար հերթ չէին տալիս` ծառի ճյուղերից պոկելով
հասած պտուղները ուտում էին այնպես, ասես վախենում էին չկշտանալ, ծառի տակ թափված պտուղները մնում
էին եղնիկներին ու այծամներին, վարազներին ու խոճկորներին: Բոլոր-բոլորը բոլորել
էին թզենու շուրջը: Միայն մարդը չկար: Նա չգիտեր, որ այդ ծառի տերն էլ է ինքը և տեղը
չգիտեր, որ իշխեր: Մարդը չգիտեր այդ պտղած թզենու մասին: Մարդու մտքով չէր անցել գտնել ինքն
իր համար հաստաբուն ու փարթամ դարձած պտղատու այդ ծառը: Մարդը դեռ ոչ մի անգամ չէր
համտեսել վայրի թզենու պտուղները: Քաղցրահամ ու հասած էին պտուղները, ու շատ-շատ, այնքան
շատ, որ բոլորին կհերիքեր: Վագրը, որ նույնպես քաղցած էր, նա էլ էր եկել թզենու կանչին:
Ինչ կերուխում էր թզենու շուրջը, իսկական խնջույք: Իսկ վագրի մտքին եղնիկի ձագն էր,
նա թուզ ուտելու ցանկություն ամենևին չուներ: Վագրը գողի նման մոտենում էր հանգիստ ու անթաքույց իր համար ուտելով տարված եղնիկի
ձագին:
-Եկեք ինձ մոտ և բոլորդ կուշտ կլինեք,-կանչում էր պտուղների ծանրությունից հոգնած թզենին:
Եվ գալիս էին քաղցածները, գալիս էին պղի համը տեսածները, գալիս էին ու գալիս: Եվ
ամենքը կուշտ էին, գոհացած ու բարի էին:
Վագրը, որ թզենուց չէր հեռանում, աչքն արյուն առած նայում էր ու դեռ քաղցած էր:
Նա գողեգող հասավ եղնիկի ձագին ու ճանկեց նրան:
Իսկ թզենին շարունակում էր կանչել.
-Եկեք ինձ մոտ, և բոլորդ կուշտ կլինեք…..
