ԵՎ ՈՉ ՄԵԿԸ
ՍՈՎԱԾ ՉՄՆԱՑ
Եւ առաւօտեան երբ քաղաք վերադարձաւ, քաղց զգաց:
Եւ ճանապարհի վրայ մի թզենի տեսնելով`եկաւ դէպի այն
եւ նրա վրայ ոչինչ չգտաւ, այլ միայն` տերեւ:ԱՆԻԾՈՒԱԾ ԹԶԵՆԻՆ/Մարկ.11.12-14,20-24/
Համբերությունն էլ վերջ ունի, ինչքան սպասել,- մտածեց խլահավն ու անցյալ տարվա
կերած թզի համը դեռ բերանում թռավ դեպի թզենու ծառը:
--Իհարկե, կարելի էր էլի համբերել, բայց մինչև երբ,- մտածեց արջակապիկն ու ճանապարհը
թեքեց դեպի թզենին:
-Հետո էլ ասում են մռթմռթոցս չեմ կտրում, գնամ դեպի թզենին, թափված թզեր կլինեն,-
գլուխը կախ փնթփնթաց վայրի խոզը:
Անտառից դուրս` մի բացատում, թզենին տարածել էր ճյուղերը: Գուցե թաքուն խոստում ուներ տված անտառի բնակիչներին,
որ սրանք պահպանեն իր հետ բարեկամական կապն
ու հենց կանչի` գտնեն իրեն, գան ու հագենան իր քաղցրահամ պտուղներով ու ինքը թեթևություն
զգա: Ու հիմա պտղել էր թզենին, ճյուղերը ծանրացել էին բերքի առատությունից:
-Եկեք ինձ մոտ, բոլորդ եկեք,- կանչում
էր անուշահամ պտուղներով լի ծառը:
Եվ եկան, եկան շատերը`մի մասը լսելով թզենու կանչը, մի մասը հիշելով կերած պտղի
համը. թռչունները ճեղքեցին օդն ու թառեցին նրա ճյուղերի վրա, սկյուռիկներն ու կապիկներն
իրար հերթ չէին տալիս` ծառի ճյուղերից պոկելով
հասած պտուղները ուտում էին այնպես, ասես վախենում էին չկշտանալ, ծառի տակ թափված պտուղները մնում
էին եղնիկներին ու այծամներին, վարազներին ու խոճկորներին: Բոլոր - բոլորը բոլորել
էին հավաքվել թզենու շուրջը: Միայն մարդը չկար: Նա չգիտեր, որ այդ ծառի տերն էլ է ինքը
և տեղը չգիտեր, որ իշխեր: Մարդը չգիտեր այդ պտղած թզենու մասին: Մարդու մտքով չէր անցել գտնել ինքն
իր համար հաստաբուն ու փարթամ դարձած պտղատու այդ ծառը: Մարդը դեռ ոչ մի անգամ չէր
համտեսել վայրի թզենու պտուղները: Քաղցրահամ ու հասած էին պտուղները, ու շատ - շատ,
այնքան շատ, որ բոլորին կհերիքեր: Վագրը, որ նույնպես քաղցած էր, նա էլ էր եկել թզենու
կանչին: Ինչ կերուխում էր թզենու շուրջը, իսկական խնջույք: Իսկ վագրի մտքին եղնիկի
ձագն էր, նա թուզ ուտելու ցանկություն ամենևին չուներ: Վագրը գողի նման մոտենում էր հանգիստ ու անթաքույց իր համար ուտելով տարված եղնիկի
ձագին:
-Եկեք ինձ մոտ և բոլորդ կուշտ կլինեք,- կանչում էր պտուղների ծանրությունից հոգնած թզենին:
Եվ գալիս էին քաղցածները, գալիս էին պղի համը տեսածները, գալիս էին ու գալիս: Եվ
ամենքը կուշտ էին, գոհացած ու բարի էին, իսկ մարդը չէր երևում:
Վագրը, որ թզենուց չէր հեռանում, աչքն արյուն առած նայում էր անկուշտ: Նա գողեգող
հասավ եղնիկի ձագին ու ճանկեց նրան….
Իսկ թզենին շարունակում էր կանչել.
-Եկեք ինձ մոտ, և բոլորդ կուշտ կլինեք…..
********* ********
Մատաղի գառ էր`սպիտակ ու սիրուն, թմփլիկ ու մաքուր պահած: Երեխաներով
իրար հերթ չէինք տալիս շոյել գառի գլուխը,
իսկ նա մեր անմեղ մոտիկությունից փախչելով հորս հետևից էր գնում: Հայրս ձեռքը տանում
էր հնամաշ <ֆրենչի> գրպանն ու բուռ արած գարի հանելով ձեռքը մեկնում գառի դնչին:
Սա ուտում էր գարին` հորս մատները լիզելով, ու շարունակում հորս մոտիկ մնալ: Այնպես
պայծառ օր էր`մաքուր օդով, մանուկներիս մտքի պես պայծառ: Օրը դեռ կեսօրին չէր հասել,
գիտեինք, որ գառը մատաղացու է`հայրս պիտի մորթեր: <Հայր մեր>-ը չգիտեինք, բայց
գիտեինք, որ գառը Աստծո սերն ու բարեգթությունը շահելու համար է մատաղացու …
Գառի գլուխը հետո էլ չէինք շոյում` արյունոտ էր: Որ ուզենայինք
մոտիկանալ, մեծերը մեզ մոտ չէին թողնի` մեզ այդպես էր թվում ու լռակյաց, կողքից խղճում
էինք գառին, մինչդեռ գառի բաց աչքերը անթարթ նայում էր ամեն մեկիս….
Միսը շատ համեղ էր, չփչփացնելով վայելում էինք` դրսում, տախտակներով
կապած երկար սեղանի ծայրին հավաքված: Գառը
չէր հասցրել վախենալ, դրա համար էլ միսը համեղ էր` հայրս դա գիտեր, հետո մենք էլ դա հասկացանք, թե ինչու
էր մորթելուց առաջ գառին սիրում հայրս:
Հայրս էլ մեր նման տերունական
աղոթքը չգիտեր, որ սկսվում էր` <Հայր մեր>-ով, և վերջանում Աստծո արքայության ու փառքի լինելիության հավիտենությամբ`
Հայր մեր, որ յերկինս ես….
