ԴԵ ԹՈՂ ԷԼԻ ՍԻՐԻ
Օրորվելով, մի կերպ հասավ պատուհանին:
Դրսի աշխարհը վաղուց իր պատուհանի չափ էր:
Արդեն աշուն էր, բնությունն իր գունեղ հույզերն էր փռել `վերջին հրաժեշտից առաջ ինքն իրեն շքեղ էր
ուզում տեսնել: Բացեց պատուհանի փեղկը`հաճելի էր զգալ աշնան համը, խորը շնչելով ներսն առավ արևոտ օդը:
-Ասես հրաշք է գունեղ օրն աշնանային,
հազարան հավք է թառել թփին ու ծառին,-տողերի հեղինակին գիտեր հեռվից: Վեր նայեց`երկնքում
ամպի ծվեններ չկային, կապույտ էր համատարած, արևն էլ էր կապույտ, դրա համար էլ չէր
երևում վերևներում: Ափսոսաց, որ չի կարողանում տնից դուրս գալ ու փարվել աշխարհի սիրուն: Իր պատուհանի
չափ էր աշխարհն ու իր սերն էլ էր հիմա այդքան
….
Տխրեց, չտխրել չէր կարողանում:
Տնքտնքալով հետ քաշվեց պատուհանից`երկար չէր կարողանում կանգնել, ձեռնափայտին հենվելով, աջ ու ձախ փքված կոնքերը այտուցված ոտքերի վրա օրրորելով,
մի կերպ հասավ բազմոցին ու փլվեց…
Ազատություն էր տվել արցունքներին`ում
է պետք ինքն հիմա, իրեն այսպիսին ով կսիրի: Չէր հավատում ոչ տղայի բարությանը, ոչ էլ
ամուսնու գորովալից խոսքերին: Երիտասարդ ժամանակ
, ճիշտ է, ինքը գեղեցկուհի չէր, բայց հարուստ ծնողների աղջիկ էր: Լավ կլիներ ունևոր տղայի հետ ամուսնանար: Թե չէ` սա,
ինքն ու իր դատարկ քսակը, առանց ամոթի տնփեսա եկավ, որ անոթի չմնար, որ գլխի վերևում
տանիք ունենար: Որ հետո իր հետ կռիվ տար, կռիվ, տար,կռիվ տար..
-Տունն իմ անունով արա, ես էլ
ինքնասիրություն ունեմ, ինչքան քո տնվորը լինեմ,-պահանջում էր ամուսինն ամեն անգամ վեճ ու կռիվ սարքելով:
- Էս տունն իմն է, ծնողներիս նվերն է,- ասում էր ու
էլ ավելի կատաղեցնում ամուսնուն:
Ախր ինչու է իր տնվորը, լավ էլ
տանտերն է, դուռը բացող -փակողն ինքն է, տուն
հաց բերողն ինքն է, աշխատող-փող բերողն
ինքն է….Որ տունն իր անունով է, նրան խանգարում է, որ դռան ցուցանակի վրա իր
անուն- ազգանունն է գրված, ինչ է լինում նրան, ինչու է սիրտը արնոտում:? Որ ամուսնու անուն-ազգանունը լինի դռան ցուցանակին,
դրանով ինքը` ինքը չի լինելու, թագավոր է լինելու?, էդ գրածով է իրեն մարդ
զգալու,-առնում էր ու տալիս մեկ բարձրաձայն, մեկ մտքում`մերթընդմերթ ոտքերի ցավերին
արձագանքող տնքտնքոցով ու աղի արցունքով, ասես
ուզենալով շահել Աստծո աջը …
Գիտեր, որ ինչքան էլ վեճ ու կռիվ լիներ, ամուսինը գնալու տեղ չուներ ու էլի իրեն
մոտ էր գալու, ուր պիտի փախչեր, ով
էր նրա ծակ գրպանի կարոտը, ճմրթված երեսին
նայողը: Քանի տունն իր անունով էր, գիտեր որ հաշվետու են իրեն, ինչքան էլ հիվանդ լիներ, վստահ
էր, որ մարդու տեղ կդնեն: Իսկ ամուսինը, որ հիվանդանար
էլ, իր ամուսինն էր` ինքն իր համար
էլ էր դողալու վրեն`մենակ թե մենակ չմնար: Ու նրա վատը չուզողն էլ էլի ինքն
էր լինելու, ինչքան էլ ամուսինը իրեն չհավատար,
ու չհավատալով ասեր.
-Դու քեզ համար ես ինձ սիրում,
քեզ համար, քեզ համար ես լավս ուզում:
Էհ, թող, թող որ ասեր, էնքան ասեր,
չէ որ տարիներ առաջ, երբ առողջ ու երիտասարդ էր, ամուսինն
էլ իրեն էր սիրում իր շահի
ու քեֆի համար:
Դե թող էլի սիրի….
Комментариев нет:
Отправить комментарий