Մատաղի գառ էր`սպիտակ ու սիրուն, թմփլիկ ու մաքուր պահած: Երեխաներով
իրար հերթ չէինք տալիս շոյել գառի գլուխը,
իսկ նա մեր անմեղ մոտիկությունից փախչելով հորս հետևից էր գնում: Հայրս ձեռքը տանում
էր հնամաշ <ֆրենչի> գրպանն ու բուռ արած գարի հանելով ձեռքը մեկնում գառի դնչին:
Սա ուտում էր գարին` հորս մատները լիզելով, ու շարունակում հորս մոտիկ մնալ: Այնպես
պայծառ օր էր`մաքուր օդով, մանուկներիս մտքի պես պայծառ: Օրը դեռ կեսօրին չէր հասել,
գիտեինք, որ գառը մատաղացու է`հայրս պիտի մորթեր: <Հայր մեր>-ը չգիտեինք, բայց
գիտեինք, որ գառը Աստծո սերն ու բարեգթությունը շահելու համար է …
Գառի գլուխը հետո էլ չէինք շոյում` արյունոտ էր: Որ ուզենայինք
մոտիկանալ, մեծերը մեզ մոտ չէին թողնի` մեզ այդպես էր թվում ու լռակյած կողքից խղճում
էինք գառին, մինչդեռ գառի բաց աչքերը անթարթ նայում էր բոլորիս….
Միսը շատ համեղ էր, չփչփացնելով վայելում էինք դրսում `տախտակներով կապած երկար սեղանի ծայրին հավաքված: Գառը չէր հասցրել վախենալ, դրա համար էլ միսը համեղ էր`հայրս դա գիտեր, հետո մենք էլ դա հասկացանք: Հայրս էլ մեր նման տերունական աղոթքը չգիտեր, որ սկսվում էր` <Հայր մեր>-ով, և վերջանում Աստծո արքայության ու փառքի լինելիության հավիտենությամբ:
Հայր մեր, որ յերկինս ես….
Комментариев нет:
Отправить комментарий