Սանձարձակության պահին քամու օձիքը
բռնեց Տեր Աստված.
-Դու քո չափն անցել ես,- ասաց
Տերը: Փոթորիկներ ես անում, տներ ես քանդում քիչ է, մարդիկ էլ ես սպանում: Բոլորովին էլ էական չէ, թե դու ինչ
աննուներով ես հանդես գալիս` ղեկավար մեծ պաշտոնյայի, թե թույլ սեռի ներկայացուցչի,
ասենք` Կատրին անունով: Սա քեզ համար արդարացում
չէ , ես այլևս թույլ չեմ տա քեզ Քամի, որ քամի
անես,- սպառնաց Տերը:
Քամին, որ արդեն հավաքվել էր ինքն իրեն, սկսեց փաթաթվել Տիրոջը, շոյել նրա
ճակատն ու փչել ականջին.
-Բարձրյալ, դու քո վերևում մնա
և մի խառնվիր նվաստներիս գործերին: Ծով է`պիտի
փոթորկվի էլ, հանդարտվի էլ, օր է`պիտի բացվի
էլ, մթնի էլ, տաքն ինչով է ավելին սառից: Դու`
իմաստունների իմաստուն,- շարունակեց փչել քամին,-
թող ուժեղը ցույց տա իր ուժի տեղը, որ թույլը նահանջի, ու թող ապրողը`ապրի: Այս աշխարհը`
հենց սկզբից կատարյալ է իր անկատարությամբ, իմ գոյությամբ պարտական եմ քո խոսքին, էլ
ինչիդ է պետք հսկել երրորդ աչքի զգոնությամբ: Մի անգամ էլ ասա`Թող,
ինչպես առաջ, ու կտեսնես, որ ես անուղղելի չեմ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий